روشنى مى‌گرايد، و ابرهاى تيره و تار ناامنى و بى‌عدالتى از آسمان تمدّن انسانها دامن بر مى‌چيند؛ اين سؤال پيش مى‌آيد كه آيا انقلاب وسيعى كه بايد اين برنامه را پياده كند از طريق تكامل قوانين مادّى صورت خواهد گرفت و يا حتماً بايد با استمداد از سرمايه‌هاى معنوى اين هدف تحقّق يابد؟

و به تعبير ديگر، آيا ادامه وضع‌ «زندگى يك بعدى كنونى» و تكامل آن، توانايى اجراى چنان برنامه‌اى را دارد، يا دگرگونى بايد از همين‌جا آغاز گردد، و تكامل يك بعدى جاى خود را به تكامل چند بعدى، و همه جانبه بدهد:

ارزشهاى انسانى زنده بشود.

مسائل اخلاقى بطور وسيع به كار گرفته شود.

ايمان و عواطف احيا گردد.

و با استفاده از اين سرمايه‌ها، زندگى طغيانگر ماشينى و مادّى مهار شود؟

دقّت در ريشه‌هاى اصلى بدبختى‌ها، و نابسامانيهاى كنونى، نشان مى‌دهد كه تكامل اين وضع در واقع‌ تكامل بدبختيها است! و ادامه اين راه ادامه بحرانها خواهد بود.

زيرا:

عادلانه‌ترين طرز حكومت در دنياى امروز حكومت دموكراسى و حكومت مردم بر مردم است، كه در غالب نقاط جهان نيز تنها نامى از آن به گوش مى‌خورد؛ فرض كنيد اين نوع حكومت به مفهوم واقعى در سراسر جهان پياده شود تازه آغاز مشكلات بزرگ است.