خالى از جنگ و خونريزى و تجاوز؛

و خالى از خنده‌هاى مستانه استعمار گران، و ناله‌هاى محرومان به زنجير كشيده شده؛

راستى چه دل‌انگيز و آرامبخش و نشاط آفرين است!

ولى مسلّماً همان قدر كه ترسيم چنين جهانى در افق خيال آسان است، از نظر عمل فوق العاده مشكل و طاقت‌فرساست، ولى به هر صورت بشريّت ناگزير است چنين راهى را بپيمايد و به آن واقعيّت عينى دهد كه در غير اين صورت راهى جز تباهى و نابودى ندارد.

خطوط اصلى نظامات چنين جامعه‌اى در روايات اسلامى با اشاراتى كوتاه و پرمعنى ترسيم شده، و با اين كه عباراتى است كه از سيزده يا دوازده قرن پيش به دست ما رسيد، كاملًا زنده و تازه است.

و در اينجا به چند قسمت حسّاس آن اشاره مى‌كنيم:

پيشرفت برق آساى علوم در عصر مهدى عليه السلام‌

هيچ برنامه انقلابى بدون يك جهش فكرى و فرهنگى، پايا و پويا نخواهد بود و رشد و تكامل لازم را نخواهد يافت؛ لذا، بدون شك نخستين گام در تحقّق بخشيدن به چنين هدفى، اقدام به يك انقلاب فرهنگى است كه افكار را از دو سو به حركت در آورد:

از طرفى، در زمينه علوم و دانشهايى كه مورد نياز يك جامعه آباد و آزاد و سالم است (اين از نظر مادّى و روبنائى).

و از سوى ديگر، در زمينه آگاهى به اصول يك زندگى صحيح‌