اين موضوع شايد نخستين بار با مشاهده بعضى از موجودات زنده‌اى كه در حال انجماد طبيعى حيات خود را حفظ كرده بودند كشف شد؛ مثلًا، چندى پيش در لابه‌لاى يخهاى قطبى ماهى منجمدى پيدا كردند كه وضع طبقات يخ نشان مى‌داد مربوط به پنج‌هزار سال قبل است!

ابتدا گمان مى‌كردند ماهى مرده است، امّا وقتى آن را در آب ملايم قرار دادند با كمال شگفتى شروع به حركت كرد؛ معلوم شد او در اين پنج‌هزار سال زنده بوده امّا با شعله بسيار كم‌رنگى از حيات و زندگى!

از اينجا به فكر افتادند كه اگر بتوان اين روش را درباره انسان نيز به كار برد و مثلًا سرنشين يك سفينه فضايى را كه به نقطه دور دستى مى‌فرستيم، در كابين خود در حال انجماد فرو بريم و پس از صدها يا هزاران سال كه به مقصد مى‌رسد، با يك سيستم خود كار، بدن او تدريجاً به حال عادى بازگردد، مشكل طول عمر در سفرهاى فضايى حل خواهد شد.

هم اكنون بعضى از پزشكان به اين فكر افتاده‌اند كه اين سيستم را براى بيمارانى كه هنوز راه درمان بيمارى آنها كشف نشده، و مثلًا مبتلا به سرطان هستند، پيشنهاد كنند كه چنين بيمارانى را با روش انجماد در يك حالت خواب عميق- يا مافوق خواب- فرو برند، و مثلًا پس از دو قرن ديگر كه راه درمان اين بيماريها طبعاً كشف خواهد شد آنها را به حال عادى بازگردانند و درمان كنند.

همه اين بحثها و طرحها و پيشنهادها نشان مى‌دهد كه از نظر علم‌