ثبوت مى‌رساند؛ زيرا:

اوّلًا، غلبه و پيروزى كه از كلمه «ظهور» استفاده مى‌شود ظاهر در غلبه حسّى و عينى و خارجى است، نه غلبه ذهنى و فكرى، و لذا در هيچ‌يك از مواردى كه از قرآن بر شمرديم «ظهور» به معنى غلبه ذهنى نيامده بلكه اگر به آيات گذشته بازگرديم و دقّت كنيم مى‌بينيم در تمام اين موارد به معنى غلبه عينى و خارجى است.

ثانياً، ذكر كلمه‌ «كلّه» به عنوان تأكيد روشن مى‌كند كه غلبه جنبه منطقه‌اى و محدود ندارد بلكه شامل عموم اديان و مذاهب جهان مى‌شود و اين جز از طريق فراگيرى و شمول اسلام نسبت به جهان ممكن نيست.

ثالثاً، رواياتى كه در تفسير آيه فوق به ما رسيده، تفسير سوم را تقويت مى‌كند مانند روايات زير:

1- «عيّاشى» به اسناد خود از «عمران بن ميثم» از «عبايه» چنين نقل مى‌كند:

امير مؤمنان على عليه السلام هنگامى كه آيه‌ «هو الّذى ارسل رسوله بالهدى و دين الحق ...» را تلاوت فرمود از ياران خود پرسيد:

اظهر ذلك؟ (آيا اين پيروزى حاصل شده است؟)

عرض كردند: آرى!

فرمود:

كلّا؛ فو الّذى نفسى بيده حتّى لا يبقى قرية الّا و ينادى فيها بشهادة ان لا اله الّا اللّه بكرة و عشيّاً؛

نه، سوگند به كسى كه‌