افق است كه گاه با وسايل آن زمان يك هفته يا يك ماه طول مى‌كشيد تا از يكى به ديگرى مسافرت كنند، ولى «بلاد غير هم افق» را كه گاه چندين ماه با وسايل آن زمان طول مى‌كشيد تا خبرش برسد شامل نمى‌شود، زيرا كمتر اتّفاق مى‌افتاد كسى بعد از چند ماه به فكر خبررسانى و فحص و بحث درباره ماه رمضان گذشته بيفتد.

(1) حتّى اگر شك در اطلاق (و تحقّق مقدّمات حكمت) در اينجا داشته باشيم، مساوى با عدم اطلاق است.

(همان گونه كه در اصول آمده است).

(2) بنابراين با اين گونه روايات جز حجيّت شهادت به رؤيت در بلاد نزديك و هم افق را نمى‌توان اثبات كرد.

(3) جالب اين كه بعضى از گذشتگان به لزوم وحدت شب قدر و تعيين مقدّرات در يك شب معيّن و فضيلت آن، استناد جسته‌اند در حالى كه طرفداران اين عقيده، وحدت اوّل ماه را تنها در مناطقى پذيرفته‌اند كه در مقدارى از شب با منطقه رؤيت هلال مشترك باشد،