8- مسعدة بن صدقة از امام صادق عليه السّلام، از پدر بزرگوارش، از پدرانش، از حضرت على عليه السّلام چنين نقل مى‌كند:

«من قال لصاحبه: لا أب لك و لا امّ لك فليتصدّق بشى‌ء، و من قال: لا و ابى، فليقل اشهد ان لا اله الّا اللّه فانّها كفّارة لقوله‌ [1]؛

كسى كه به دوستش بگويد: «اى بى‌پدر و مادر» بايد چيزى به عنوان صدقه به فقير بدهد، و كسى كه بگويد: «به جان پدرم قسم كه فلان كار را انجام نداده‌ام» بايد بگويد: «اشهد ان لا اله الا اللّه» و همين جمله كفّاره سخن او محسوب مى‌شود.»

اين روايت هر چند از نظر سند به خاطر وجود مسعدة بن صدقه ضعيف است، ولى از اين جهت مشكلى ايجاد نمى‌شود، زيرا روايات مورد بحث متضافر است، و با تضافر روايات نيازى به بررسى اسناد آن نيست.

سؤال: آيا صدقه دادن كه در روايات مطرح شده، از باب تعزير و مصداقى از مصاديق آن محسوب مى‌شود، يا نوعى كفّاره است، همانند كفّاره تأخير قضاى روزه ماه رمضان؟ مخصوصا با توجّه به اين كه تعزير به دست حاكم شرع است، و بايد زير نظر او انجام پذيرد، نه اين كه مجرم خود مجرى آن باشد.

پاسخ: آنچه از قسمت آخر روايت استفاده مى‌شود، كه تصريح به كفّاره كرده، نشان مى‌دهد كه صدور روايت نيز نوعى كفّاره محسوب مى‌شود، نه تعزير. در اين صورت روايت مذكور ربطى به بحث ما ندارد. مگر اين كه گفته شود كفّارات نيز نوعى تعزير است كه انسان را از تكرار آنچه موجب كفّاره‌

[1]. وسائل الشيعة، جلد 18، ابواب حدّ القذف، باب 19، حديث 7.