فصل دهم: فلسفه تعزيرات‌

از آنجا كه احكام الهى در انسانها گاه تأثيرگذار نيست، مگر آنها كه عنايات پروردگار شامل حالشان شود، و فطرتى پاك و سالم داشته باشند، بدين جهت نياز به تشويق و تخويف، يا تبشير و انذار دارد تا انگيزه مردم را براى عمل به آن تقويت نموده، آنها را به عمل به آن فرا خواند.

و با توجّه به اين كه تشويق و مجازاتهاى جهان آخرت گروهى از مردم را از تخلّف و جرم و گناه بازنمى‌دارد، و آنان را به انجام وظايف و واجبات سوق نمى‌دهد، چاره‌اى جز پيش‌بينى مجازاتهاى دنيوى براى كسانى كه از قانون تجاوز كنند، و آن را ناديده بگيرند، باقى نمى‌ماند، و اين، همان چيزى است كه در اصطلاح حقوق‌دان‌ها «ضمانت اجرا» ناميده شده است.

توضيح اين كه: وضع و جعل قوانين و مقرّرات يك مرحله است، و اجراى آن در بين مردم مطلب ديگرى است. آنچه كه ضامن اجراى قوانين در بين گروهى از مردم است، همان مجازاتها و عقوبتهاى پيش‌بينى شده براى متخلّفين مى‌باشد.

حقوق‌دان‌ها، ضمانت اجرايى را از شرايط اصلى و از اركان قانون مى‌شمرند، به گونه‌اى كه قانون بدون پشتوانه ضمانت اجرا را نوعى نصيحت و حكم اخلاقى مى‌دانند.