2- و نيز از امام صادق عليه السلام نقل شده كه فرمود:

«إنَّ أعْلَمَ النّاسِ بِاللّهِ أرْضَاهُمْ بِقَضَاءِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ». [1]

با توجّه به اين كه رضاى به قضا در اين حديث، نتيجه علم و معرفت به خداوند شمرده شده، روشن مى‌شود كه منظور تسليم در برابر فرمانهاى الهى‌ (قضاى تشريعى) و يا نظام استوار علّت و معلول‌ (قضاى تكوينى) است.

3- امام محمد باقر عليه السلام مى‌فرمايد:

«مَنْ رَضِىَ بِالْقَضَاءِ أَتَى عَلَيْهِ القَضَاءُ وَ عَظَمَ اللّهُ أجْرَهُ وَ مَنْ سَخِطَ القَضَاء مَضَى عَلَيْهِ القَضَاءُ وَ أحْبَطَ اللّهُ أجْرَهُ.» [2]

تعبير به بزرگداشت‌ «اجر» در برابر مصائبى است كه در زندگى دنيا خواه ناخواه پيش مى‌آيد، مانند از دست دادن عزيزان و دوستان و حوادث پيش‌بينى نشده طبيعى و مانند آن كه گاهى بى‌تابى در مقابل آنها انسان را به كلّى مأيوس و از زندگى ساقط مى‌كند، ولى روح تسليم و رضا به او قوّت مى‌بخشد كه همچنان آرامش خويش را حفظ كرده و به پايدارى ادامه دهد.

فلسفه رضا و تسليم:

از بررسى نمونه‌هايى كه از آيات و روايات اسلامى در مورد اين دستور در بالا آورديم، اين واقعيّت به ثبوت مى‌رسد كه هيچ گاه مفهوم آن، تسليم در برابر استعمار و استثمار و يا تن دادن به ذلّت و خوارى، و رضا دادن به وضع نامطلوب- آن چنان كه افراد بى‌خبر فكر مى‌كنند- نيست بلكه رضا و تسليم در حقيقت به يكى از چند مطلب ذيل دعوت مى‌كند:

[1]. اصول كافى، ج 2، ص 61.

[2]. همان، ص 62.