بليغى به پايه آن نمى‌رسد. من خواستم در اين مورد- در افتخار به امام (ع)- به قول شاعر معروف «فرزدق» متمثّل شوم كه در مورد افتخار به پدران خود به شخصى به نام «جرير» خطاب مى‌كند:

«اى جرير! آنها پدران و نياكان منند، اگر مى‌توانى در آن هنگام كه در مجمعى گرد آمديم، همانند آنها را براى خود بر شمار».

من مشاهده كردم سخنان آن حضرت بر مدار «سه اصل» مى‌چرخد:

نخست خطبه‌ها و اوامر، دوّم نامه‌ها و رسائل و سوّم كلمات حكمت‌آميز و مواعظ، به اين دليل با توفيق الهى تصميم گرفتم ابتدا خطبه‌هاى زيبا، سپس نامه‌هاى جالب و بعد از آن كلمات كوتاه و حكمت‌آميز آن حضرت را برگزينم، براى هر كدام از آنها بابى و صفحات ويژه‌اى در ميان هر باب و باب ديگر اختصاص دادم تا اين كه اگر در آينده به موارد ديگرى دست يابم بر آن بيفزايم و هر گاه سخنى از آن حضرت در مورد بحث و مناظره يا پاسخ سؤال و يا منظور ديگرى بود كه به آن دست يافتم ولى جزء هيچ يك از اين سه بخش نبود، آن را در مناسبترين و نزديكترين بخش قرار دادم و بسا در ميان آنچه برگزيده‌ام، فصول غير منظّم و سخنان جالب غير مرتّبى آمده، اين به خاطر آن است كه من نكته‌ها و جملات درخشان آن حضرت را جمع مى‌كنم و منظورم حفظ تمام پيوندها و ارتباطات كلامى نيست.

از شگفتيهاى حضرتش كه بدان ممتاز و بى‌همتاست اين كه اگر كسى در گفتار آن حضرت پيرامون زهد و مواعظ تأمّل كند- و خود را از قيد اين انديشه برهاند كه اين سخن شخصيتى عظيم القدر و نافذ الأمر است كه همه در برابرش سر تعظيم فرود مى‌آورند- بى‌گمان آن را سخن زاهدى مى‌پندارد كه جز در وادى زهد قدم ننهاده و اشتغالى غير از عبادت نداشته است.