اسلام را خودش تشريع كرده باشد و تشريع بخش ديگرى را به مغزهاى ناتوان انسانها واگذار كرده باشد! مگر غير او، از مصالح و مفاسد احكام به طور كامل ممكن است آگاه باشد! مگر ممكن است خداوند زمام بندگان خودش را به دست قانونگذارانى بگذارد كه هر كدام به ظن و گمان و رأى قاصر خود قانونى مى‌نهند و مردم را در ميان انبوهى از آراى ضدّ و نقيض، حيران و سرگردان مى‌سازند! سپس امام (ع) به سراغ آخرين احتمال مى‌رود و آخرين راه فرا را نيز به روى آنها مى‌بندد و مى‌فرمايد: «يا اين كه خداوند سبحان دين كاملى نازل كرده، ولى پيامبر (ص) در تبليغ و اداى آن كوتاهى نموده است!» (ام انزل اللّه سبحانه دينا تامّا فقصّر الرّسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم عن تبليغه و ادائه).

بديهى است هيچ مسلمانى چنين احتمالى را در باره پيامبر نمى‌دهد، چرا كه حتّى كسانى كه مسأله عصمت را به طور كامل نپذيرفته‌اند و به پندارشان معصوم بودن پيامبر در همه جا و همه چيز دليل كافى ندارد، مسأله عصمت را در تبليغ و اداى وحى پذيرفته‌اند، چرا كه بدون پذيرش اين معنى، مفهومى براى نبوّت و رسالت باقى نمى‌ماند و نقض غرض حاصل مى‌شود.

سپس بار ديگر امام (ع) به اصل مسأله باز مى‌گردد و اين حقيقت را روشن مى‌سازد كه اسلام براى تمام نيازهاى زندگى بشر، آنچه از احكام لازم بوده است تشريع كرده و چيزى فروگذار نكرده است. و به اين ترتيب مسأله «ما لا نصّ فيه لا حكم فيه، آنچه نصّى در آن وارد نشده حكمى ندارد» را از آنها مى‌گيرد و مى‌گويد:

«خداوند سبحان مى‌فرمايد: ما هيچ چيزى را در قرآن فروگذار نكرديم و در قرآن بيان همه چيز آمده است!» (و اللّه سبحانه يقول: «ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‌ءٍ» و فيه تبيان لكلّ شي‌ء»). [1]

[1] بايد توجّه داشت جمله اوّل‌ «ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‌ءٍ» عين همان چيزى است كه در آيه 38 سوره انعام آمده، ولى جمله دوّم (فيه تبيان لكل شي‌ء) مضمون و محتواى آيه 89 سوره نحل است كه مى‌فرمايد: «وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ» نه اين كه عين همان جمله بوده باشد.