سرگردانيها و همان كارشكنى‌هاى رنگارنگ. بهوش باشيد و محكم پشت سر امام خود بايستيد تا در بيراهه‌ها سرگردان نشويد! و اگر بنشينيم و با دقّت حوادث عصر خلافت على (ع) را با عصر بعثت مقايسه كنيم، همانند زيادى در ميان اين دو مى‌يابيم و اين نبود مگر اين كه گروه «منافقان» و بازماندگان «دوره جاهليّت» از طرق مختلف تلاش كردند كه تعليمات پيامبر اسلام (ص) را تدريجا محو كنند، مخصوصا سعى نمودند در مراكز قدرت نفوذ كنند و آن جا را تحت تأثير خود قرار دهند و فرهنگى مغاير با فرهنگ اسلام و شبيه «فرهنگ جاهلى» به وجود آورند، چنان كه نشانه‌هاى بارز آن بعدها در دوران «حكومت بنى أميه» كاملا آشكار شد.

درست است كه ظواهرى از اسلام در عصر خليفه سوّم محفوظ بود، ولى حتّى آن ظواهر نيز تدريجا خالى از محتوا مى‌گشت، همان گونه كه در دوران بنى اميه، نماز و روزه و حج بر پا بود امّا چه نماز و روزه و حجّى!

2- بيان حقيقت يا رعايت مصلحت؟

بسيارند كسانى كه تصوّر مى‌كنند مصلحت آن است كه حقايق از توده مردم نهفته شود، مبادا واكنشهاى نامناسبى نشان دهند، در حالى كه مصلحت رهبران و مصلحت عموم مردم- جز در موارد استثنايى و خاص- آن است كه حقايق براى مردم باز شود و مردم آگاهانه وارد ميدان عمل شوند. سانسور كردن اخبار و مردم را بى‌خبر گذاشتن، هميشه روش رهبران خودكامه و ديكتاتور بوده كه جز به منافع خويش نمى‌انديشند و صفا و صميميّتى در كارشان نيست، به عكس رهبران الهى و پيشوايان مردمى كه تمام هدفشان رهايى بخشيدن مردم از تنگناهاى مادّى و معنوى است، سعى دارند با كمال خلوص واقعيّتها را با آنها در ميان بگذارند، چرا كه اين معنى، همكارى و حمايت آنها را جلب مى‌كند، به آنان شخصيّت مى‌دهد و پيوندشان را با رهبران محكمتر مى‌سازد.