خطبه هشتم و من كلام له عليه السّلام يعنى به الزّبير فى حال اقتضت ذلك و يدعوه فى الدّخول فى البيعة، ثانيا

مقصود امام از اين سخن زبير است در جايى كه اقتضاى چنين سخنى داشت و هدف امام اين است كه با اين سخن او را به بيعت خود بازگرداند.

خطبه در يك نگاه‌

گوشه‌اى از داستان «طلحه و زبير» و پيمان‌شكنى آنها را در شرح خطبه‌هاى سابق خوانديد، آنها با امام به ميل و اختيار خود بيعت كردند و حتّى هنگامى كه خدمتش رسيدند و اجازه رفتن به «عمره» را خواستند، امام فرمود: شما قصد «عمره» نداريد. سوگند ياد كردند كه هدفى جز اين ندارند! امام به آنها پيشنهاد كرد كه بار ديگر بيعت خود را تجديد كنيد، آنها نيز با تعبيرات مؤكّد، بيعت را تجديد كردند. امام به آنها اجازه داد كه براى «عمره» بروند، هنگامى كه خارج شدند، به حاضران فرمود: «به خدا سوگند آنها را در فتنه‌اى مشاهده خواهيد كرد كه (جنگ و خونريزى به راه مى‌اندازند و خودشان) در آن كشته مى‌شوند». [1] «زبير» براى توجيه پيمان‌شكنى خود بهانه‌اى درست كرد، و آن اين كه تنها با دستش بيعت كرده و مجبور بوده و با قلب بيعت نكرده است! امام در پاسخ او اين خطبه را ايراد فرمود (اين نكته قابل توجّه است كه بعضى اين سخن را به امام‌

[1] «ابن ابى الحديد»، جلد 1، صفحه 232.