در خطبه 121 نيز مى‌خوانيم: «انّ الشّيطان يسنّى لكم طرقه و يريد ان يحلّ لكم دينكم عقدة عقدة، شيطان راههاى خويش را براى شما آسان جلوه مى‌دهد و مى‌خواهد پيمانهاى الهى دين شما را گره گره بگشايد».

به هر حال هدف از ايراد خطبه فوق و مانند آن هشدارى است به همه انسانها كه مراقب اين دشمن بزرگ كه عداوت خود را از آن زمان كه آدم آفريده شد با او و فرزندانش اعلام نمود، باشند، و با توكّل بر لطف بى‌پايان خداوند و استمداد از عقل و فطرت و وجدان و الهام گرفتن از ارشادهاى پيامبران الهى و استمداد از «فرشتگان» پروردگار، خود را از حوزه نفوذ «شيطان» دور دارند.

آخرين نكته‌اى كه لازم مى‌دانيم در اين اشاره كوتاه ذكر كنيم اين است كه طبق صريح بعضى از آيات قرآن، شياطين منحصر به «ابليس» و لشكر پنهانى او نيستند، بلكه گروهى از انسانها نيز شيطان ناميده شده‌اند. چرا كه كار آنها عينا همان كار شياطين است: «وَ كَذلِكَ جَعَلْنا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَياطِينَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلى‌ بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً»، اين چنين در برابر هر پيامبرى دشمنى از شياطين انس و جنّ قرار داديم كه به طور سرّى سخنان فريبنده و بى‌اساس را- براى اغفال مردم- به يكديگر مى‌گفتند». [1] آرى بايد مراقب وسوسه‌هاى همه آنها بود.

[1] سوره انعام، آيه 112.