بخش چهارم‌

زرعوا الفجور، و سقوه الغرور، و حصدوا الثّبور، لا يقاس بآل محمّد صلّى اللّه عليه و آله من هذه الامّة احد، و لا يسوّى بهم من جرت نعمتهم عليه ابدا. هم اساس الدّين، و عماد اليقين. اليهم يفي‌ء الغالي، و بهم يلحق التّالي. و لهم خصائص حقّ الولاية، و فيهم الوصيّة و الوراثة، الآن اذ رجع الحقّ الى اهله و نقل الى منتقله!

ترجمه‌

آنها بذر فجور را افشاندند و با آب غرور و نيرنگ، آن را آبيارى كردند و سرانجام، بدبختى و هلاكت را درو نمودند. هيچ كس از اين امّت را با آل محمّد (ص) نمى‌توان مقايسه كرد و آنها كه از نعمت آل محمد (ص) بهره گرفتند با آنان برابر نخواهند بود، چرا كه آنها اساس دين و ستون استوار بناى يقينند. غلوّ كننده، به سوى آنان باز مى‌گردد و عقب مانده به آنان ملحق مى‌شود و ويژگيهاى ولايت و حكومت، از آن آنهاست و وصيّت و وراثت (پيامبر) تنها در آنهاست، ولى هم اكنون كه حق به اهلش بازگشته و به جايگاه اصلى‌اش منتقل شده (چرا كوتاهى و سستى مى‌كنند و قدر اين نعمت عظيم را نمى‌شناسند؟).

شرح و تفسير

هيچ كس با آنان برابرى نمى‌كند!

با توجّه به اين كه اين خطبه بعد از جنگ صفّين ايراد شده است چنين به نظر مى‌رسد كه ضميرها در جمله‌هاى سه‌گانه آغاز اين بخش، به اصحاب معاويه و