بخش دوازدهم‌

و اصطفى سبحانه من ولده انبياء اخذ على الوحى ميثاقهم و على تبليغ الرّسالة امانتهم لمّا بدلّ اكثر خلقه عهد اللّه اليهم فجهلوا حقّه و اتّخذوا الانداد معه و اجتالتهم الشّياطين عن معرفته و اقتطعتهم عن عبادته فبعث فيهم رسله و واتر اليهم انبيائه ليستادوهم ميثاق فطرته و يذكّروهم منسيّ نعمته و يحتجّوا عليهم بالتّبليغ و يثيروا لهم دفائن العقول و يروهم آيات المقدرة: من سقف فوقهم مرفوع و مهاد تحتهم موضوع و معايش تحييهم و آجال تفنيهم و اوصاب تهرمهم و احداث تتابع عليهم. و لم يخل اللّه سبحانه خلقه من نبيّ مرسل او كتاب منزل او حجّة لازمة او محجّة قائمة. رسل لا تقصّر بهم قلّة عددهم و لا كثرة المكذّبين لهم. من سابق سمّى له من بعده او غابر عرفّه من قبله. على ذلك نسلت القرون و مضت الدّهور و سلفت الآباء و خلفت الابناء.

ترجمه‌

خداوند سبحان، از فرزندان آدم پيامبرانى برگزيد و از آنها پيمان گرفت كه وحى الهى را به خوبى حفظ كنند و امانت رسالت را به مردم ابلاغ نمايند، اين در زمانى بود كه اكثر مردم پيمانى را كه خداوند از آنها گرفته بود دگرگون ساختند و همتا و شريكان، براى او قرار دادند و شياطين، آنها را از معرفت خداوند بازداشتند و از عبادت او جدا كردند، به اين دليل خداوند، پيامبرانش را در ميان آنها مبعوث كرد و رسولان خود را پى در پى به سوى آنان فرستاد تا پيمان فطرت را از آنها مطالبه كنند و نعمتهاى فراموش‌