2- راه ديگرى كه براى پاسخ به اين سؤال گفته مى‌شود اين است كه ديروز و امروز و فردا، در مورد علم و آگاهى ما تصوّر مى‌شود چرا كه ما وجود محدودى هستيم، ولى در باره خداوندى كه ذاتش نامحدود است، امروز و ديروز و فردا مفهوم ندارد، بلكه همه اشيا و حوادث در ظرف خود، با تمام خصوصيّات و جزييّات نزد او حاضرند.

اين سخن باريك و دقيق را مى‌توان با ذكر مثالى روشن ساخت:

فرض كنيد كسى در اتاقكى زندانى است كه فقط روزنه كوچكى به خارج دارد. در حالى كه يك قطار شتر از مقابل اين روزنه مى‌گذرد او نخست ناظر سر و گردن يك شتر و سپس كوهان و بعد پاها و دم اوست و همچنين ساير شترهايى كه در اين قطارند.

اين كوچك بودن روزنه ديد، سبب مى‌شود كه او براى خود گذشته و آينده و ماضى و مستقبل درست كند امّا براى كسى كه بيرون اين اتاقك است و بر پشت بام، در فضاى باز ايستاده، به تمام بيابان نگاه مى‌كند، مطلب طور ديگرى است او همه قطار شتران را يكجا مى‌بيند كه در حال حركتند. (دقّت كنيد)