آيه فوق مى‌گويد: شما هرگز به حقيقت «بِرّ» و نيكى نمى‌رسيد مگر اين‌كه از آنچه دوست مى‌داريد در راه خدا انفاق كنيد.

در اين كه مقصود در اين‌جا از كلمه «بِرّ» چيست، مفسّران گفتگوى بسيار دارند؛ بعضى آن را به معنى بهشت، و بعضى به معنى پرهيزكارى و تقوا، و بعضى به معنى پاداش نيك گرفته‌اند؛ ولى آنچه از آيات قرآن استفاده مى‌شود اين است كه «بِرّ» معنى وسيعى دارد و به تمام نيكيها اعم از ايمان و اعمال پاك گفته مى‌شود چنانكه از آيه 177 سوره بقره استفاده مى‌شود كه (ايمان به خدا، و روز جزا، و پيامبران، و كمك به نيازمندان، و نماز و روزه، و وفاى به عهد، و استقامت در برابر مشكلات و حوادث، همه از شعب «بِرّ» محسوب مى‌شوند.

بنابراين، رسيدن به مقام نيكوكاران واقعى، شرايط زيادى دارد كه يكى از آنها انفاق كردن از اموالى است كه مورد علاقه انسان است؛ زيرا عشق و علاقه واقعى به خدا، و احترام به اصول انسانيّت و اخلاق، آنگاه روشن مى‌شود كه انسان بر سر دو راهى قرار گيرد، در يك طرف مال و ثروت يا مقام و منصبى قرار داشته باشد كه مورد علاقه شديد او است، و در طرف مقابل، خدا و حقيقت و عواطف انسانى و نيكوكارى؛ اگر از اوّلى به خاطر دومى صرف نظر كرد معلوم مى‌شود كه در عشق و علاقه خود صادق بوده است، و اگر تنها در اين راه از موضوعات جزئى حاضر بود صرف نظر كند، معلوم مى‌شود عشق و علاقه معنوى او نيز به همان پايه است و اين مقياسى است براى سنجش ايمان و شخصيّت.