كتاب» (پيروان پيامبران پيشين) همزيستى مسالمت‌آميز داشته باشند، و حتّى از آنها به صورت يك اقليّت در كشورهاى اسلامى حمايت كنند و مادامى كه دست به جنايتى نزده‌اند حقوق آنها را محترم شمارند.

اين گونه اقليّت‌ها در فقه اسلامى‌ «اهل ذمّه» (هم پيمانان) ناميده مى‌شوند و شرايط خاصّى دارند كه آن را «شرايط ذمّه» مى‌نامند و موظّفند كه آن شرايط را دقيقاً رعايت كنند.

اگر مصالح مسلمين ايجاب كند مى‌توانند با ديگران معاهداتى داشته باشند، مشروط بر اين‌كه اين پيمان‌ها هيچ‌گونه خدشه و لطمه‌اى به حيثيّت، استقلال و منافع مسلمين وارد نسازد و البتّه در صورت عقد پيمان بايد تا زمانى كه از ناحيه طرف مقابل نقض نشده، نسبت به پيمان‌هاى خود وفادار بمانند.

وفاى به عهد و پيمان در اسلام يك حكم عمومى است، و بايد درباره مسلمانان و غير مسلمانان يكسان اجرا گردد و به عذر اين‌كه طرف مقابل مسلمان نيست، نمى‌توان پيمان او را شكست.

اسلام و نظارت همگانى‌

در اسلام به همه افراد به عنوان يك وظيفه واجب دستور داده شده كه‌ دعوت به سوى حق‌ و مبارزه با فساد كنند.

اين دو وظيفه كه در فقه اسلام به نام‌ «امر به معروف» و «نهى از منكر» معروف است، همه مسلمانان را ملزم مى‌كند كه بر وضع اجتماع خود نظارت صحيح و دائمى داشته باشند و اگر كسى از راه حق و عدالت منحرف گرديد به راه راست دعوت كنند، و اگر مرتكب خلاف، گناه، يا تجاوزى شد از آن كار باز دارند.