پس از اصل توحيد، برنامه اسلام، دعوت به عدالت، بندگى پروردگار، تقوى و پرهيزكارى، پاكى، امانت، حذف تبعيضات ناروا، كار و كوشش و علم و دانش است. اسلام به تفكّر و انديشه و پرهيز از هرگونه اختلاف و تشتّت دعوت مى‌كند:

«قُلْ إِنَّمَآ أَعِظُكُم بِوَاحِدَةٍ ان تَقُومُوا للَّهِ مَثْنَى‌ و فُرَادَى‌ ثُمَّ تَتَفَكَّروُا؛ بگو تنها شما را به يك چيز دعوت مى‌كنم و آن اين‌كه براى خدا، تنها يا دسته جمعى قيام كنيد، و سپس فكر و انديشه خويش را بكار اندازيد». [1]

اسلام پيشنهاد مى‌كند كه دين را از طريق آزادى آميخته با منطق و استدلال بپذيرند، نه با اكراه و اجبار زيرا ايمان و عقيده، قابل اجبار نيست:

«لَآاكْرَاهَ فِى الدِّينِ قَدتَّبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الغَىِ‌؛ در دين اكراه و اجبارى نيست چرا كه راه حق از گمراهى، آشكار است». [2]

اسلام آخرين دين آسمانى‌

همان‌گونه كه يك انسان بايد دوره‌هاى مختلف آموزشى و تربيتى را طى كند تا به سطح تحصيلات نهايى برسد (مانند دوره دبستان، دبيرستان و ... از نظر مذهبى و آموزش دينى نيز جهان بشريّت دوره‌هاى مختلف تكاملى را پيموده تا به دوره نهايى كه اسلام است رسيده است.

[1]. سوره سبا، آيه 46.

[2]. سوره بقره، آيه 256.