1- خداشناسى‌

مقدّمه: هيچ اختلافى ميان متفكّران بشر نيست كه اين جهان داراى يك علّت نخستين است كه هستى او از خود اوست، منتها فلاسفه مادّى، علّت نخستين را «مادّه» و فلاسفه الهى علّت را «خدا» مى‌دانند.

قبول علّت نخستين (علّت ازلى) به اين دليل است كه سلسله علل و معلول جهان نمى‌تواند تا بى‌نهايت پيش رود، بنابراين به نقطه‌اى خواهيم رسيد كه علّتِ اصلى است و معلولِ چيز ديگرى نمى‌باشد، و به عبارت ديگر هستى او، از درون ذات اوست و طبعاً هميشه بوده و خواهد بود. اين همان است كه در فلسفه به عنوان بطلان‌ «تسلسل» از آن ياد مى‌شود؛ يعنى محال است سلسله علل تا بى‌نهايت ادامه پيدا كند. و دليل بطلان آن هم روشن است، زيرا هر معلولى سراپا نياز و احتياج است، و بدون علّت خود «هيچ» است.

آيا اگر بى‌نهايت «نياز و احتياج» را كنار هم بگذاريم، مبدّل به‌