مخصوصاً در مواردى كه آثار جنس مخالف در او باشد، امّا چون اين جرّاحى نياز به نظر و لمس دارد تنها در موارد ضرورت مانند آنچه ذكر كرده‌ايد مجاز است.

مسائل متفرّقه پزشكى‌

سؤال 1546- در برخى بيماريها مثل نارسايى كليه با اطمينان مى‌توان به بيمار توصيه نمود كه روزه نگيرد امّا در خيلى از موارد به علّت شكى كه در اصل بيمارى و يا چگونگى تأثير روزه بر آن وجود دارد يا به علّت عدم وجود تحقيقات و نتايج لازم در مورد اثرات روزه بر بسيارى بيماريها و به خاطر عدم امكان تعيين نقش روزه بر بيمارى، پزشك واقعاً نمى‌داند روزه را به بيمارى توصيه كند يا خير، در اين صورت وظيفه پزشك چيست؟ آيا در صورت توصيه يا عدم توصيه به روزه مسئول است؟

جواب: اين مسأله دو صورت دارد: گاه براى طبيب خوف ضرر حاصل مى‌شود يعنى احتمال قابل توجّهى نسبت به زيان داشتن روزه براى او حاصل مى‌شود در اينجا مى‌تواند همان را به بيمار منتقل كند، چنانچه بيمار از قول طبيب خوف ضرر پيدا كند روزه را ترك مى‌كند. صورت دوّم آن است كه احتمال ضعيف و كم رنگى باشد در اين جا نمى‌تواند به بيمار توصيه ترك روزه كند.

سؤال 1547- آيا تزريق آمپولهايى كه جهت بى‌حسى، كاهش درد، كشتار ميكروبها و ... به كار مى‌روند در صورتى كه هيچ خاصيّتى در جهت رساندن ويتامين يا موادّ غذايى به بدن نداشته باشند، مبطل روزه مى‌باشد؟

جواب: تفاوتى ميان آمپولهاى دارويى و غذايى و سرمها (و به طور كلّى آمپولهايى كه در كلّ بدن اثر مى‌گذارد) نيست و همه اينها بنابر احتياط واجب براى روزه‌دار اشكال دارد ولى آمپولهاى موضعى كه براى بى‌حسى يا غير آن استفاده مى‌شود اشكال ندارد.