پايين آمد و روى زمين نشست، و هنگامى كه حال او عادى‌تر به نظر مى‌رسيد سؤال كرديم: چه ديدى كه ما هيچ كدام نديديم؟

گفت: سيّد محترمى را ديدم با چشمى سرخ شده.

گفتم: به قيافه آيةاللّه بروجردى نبود؟

گفت: نه! ...

- مثلًا فكر مى‌كنيد كه بود؟

- نمى‌دانم.

و به اين ترتيب عملًا جلسه پايان يافت و ما نتوانستيم نشانه خود را از روح مرحوم آيةاللّه بروجردى بگيريم و ساعت نزديك 12 شب بود!

و از آن وقت تا كنون هنوز در فكرم كه اگر بنا شود يك روح خود را براى اطمينان خاطر نشان دهد تا او را تماشا كنند، آيا بايد خودش را به ما نشان بدهد كه در صدد تحقيق هستيم؛ يا به مديوم كه همه چيز را ديده و قبول دارد؟

چرا اين روح ناشناس آنقدر بى‌مرحمتى كرد و لااقل خود را به ما حاضران كه براى تحقيق به آن جلسه آمده بوديم نشان نداد؟