ولى عقيده به تناسخ، درست برخلاف اين قانون مسلّم است.

اين عقيده مى‌گويد: انسان مى‌ميرد و روح او بسان ميوه رسيده يا كالى (به اختلاف پرورش تكاملى) از بدن جدا مى‌گردد، ولى بزودى به بدن ديگرى بازگشته، همان مراحل را از نو شروع مى‌كند.

نخست در درون يك نطفه و سپس به صورت جنين كاملى درمى‌آيد.

مجدّداً متولّد مى‌شود.

مجدّداً دوران طفوليّت را با همه مشكلات و تلخيها و شيرينيهايش پشت سر مى‌گذارد.

روحى كه سابقاً بلد بود حرف بزند، راه برود، غذا بخورد، فكر كند و احتمالًا بخواند و بنويسد، همه چيز را فراموش كرده و دوباره بايد مادر، او را پا به پا ببرد تا «شيوه راه رفتن» را بياموزد، و كم‌كم يك حرف و دو حرف بر زبانش بگذارد تا غنچه لب شگفتن گيرد و به سخن گفتن آشنا شود.

دوباره طرز لباس پوشيدن را فراگيرد، كم‌كم به مدرسه‌