اين قانون در گياه، حيوان، انسان و بطور كلّى در سراسر جهان حيات و زندگى، عموميّت دارد و هرگز موجود زنده‌اى پس از طىّ يك دوران تكاملى- اگرچه اين دوران به صورت ناقص انجام پذيرد- به عقب باز نمى‌گردد، و دورانى كه پشت سر گذاشته شد، براى هميشه پشت سر گذاشته شده است.

فلاسفه پيشين، گاهى همين حقيقت را در لباس ديگر بيان مى‌كردند و مى‌گفتند: هر موجودى كه از «قوّه» به‌ «فعليّت» برسد، ديگر به حال اوّل (قوّه) بازنخواهد گشت. (دقّت كنيد!)

نظريّه يك فيلسوف مشهور

ملّاصدراى شيرازى در كتاب مشهور خود «اسفار» ضمن دلائل فراوان بر محال بودن نظريّه تناسخ چنين مى‌گويد:

روح در آغاز پيدايش خود استعداد و قوّه‌ محض است و در هيچ قسمت به مرحله فعليّت نرسيده است؛ همانطور كه بدن نيز در آغاز چنين مى‌باشد، يعنى همه چيز او در مرحله استعداد نهفته است.

اين دو (روح و بدن) دوش به دوش يكديگر پيش مى‌روند و آنچه در آنها بصورت «قوّه و استعداد» نهفته است تدريجاً به مرحله «فعليّت و ظهور» مى‌رسد.