عقيده به تناسخ، يك نوع حالت تسليم و رضا در افراد ايجاد مى‌كند، و آنها رابه استقبال انواع ناملايمات و محروميّت‌ها به عنوان يك وسيله تكامل و شست و شوى روح دعوت مى‌نمايد.

بى‌جهت نيست كه بعضى از مطّلعين نقش مؤثّر عقيده به كارما را در استعمار هندوستان و حكومت طبقاتى بر مردم هند قابل انكار نمى‌دانند.

در پاورقى كتاب‌ مشرق‌زمين گاهواره تمدّن‌ (جلد دوّم، صفحه 735) چنين مى‌خوانيم:

عقيده به كارما و تناسخ، بزرگترين مانع نظرى در راه اجراى نقشه برچيدن دستگاه فرقه‌اى در هند است؛ زيرا هندوهاى متديّن عقيده دارند كه اختلافات طبقاتى، حاصل سلوك روح در طىّ حياتهاى گذشته و جزئى از نقشه الهى است كه بر هم زدن آن به منزله هتك حرمت دين و مقدّسات است!! [1]

[1] نه تنها هندوها، ساير اقوام و ملل هم اگر چنين اعتقادى پيدا كنند، مسلّماً راه را براى استعمارگران هموار خواهند ساخت و شرنگ استعمار را همچون شهد شيرين و دلپذير و گوارايى تا آخرين جرعه سرمى‌كشند سهل است، از استعمارگران هم كه وسيله پاكى آنها را از گناهان پيشين فراهم ساخته‌اند، ممنون خواهند شد!