را در آورد و رفت. اين صحنه در حضور و جلوى چشمان پيامبر صلى الله عليه و آله (و اصحاب) انجام شد. پيامبر صلى الله عليه و آله (پس از ديدن اين صحنه زيبا و با شكوه، دست به آسمان بلند كرد و) فرمود: پروردگارا! برادرم موسى بن عمران از تو تقاضايى كرد و گفت:

«پروردگارا! سينه‌ام را گشاده كن، و كارم را برايم آسان گردان؛ و گره از زبانم بگشاى؛ تا سخنان مرا بفهمند. و وزيرى از خاندانم براى من قرار ده، برادرم هارون را. با او پشتم را محكم گردان؛ و او را در كارم شريك ساز»، و تو (در مقام اجابت خواسته‌اش) در قرآن چنين فرمودى: «بزودى بازوان تو را به وسيله برادرت محكم (و نيرومند) مى‌كنيم؛ و براى شما سلطه و برترى قرار مى‌دهيم.»

پروردگارا! من محمّد، پيامبر و برگزيده تو هستم، سينه‌ام را گشاده كن؛ و كارم را برايم آسان گردان؛ و وزيرى از خاندانم؛ يعنى على، برايم قرار ده، با او پشتم را محكم گردان.»

ابو ذر در ادامه اين حديث بسيار زيبا مى‌گويد: «به خدا قسم هنوز سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله به پايان نرسيده بود كه جبرئيل نازل شد و آيه «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ ...» را بر پيامبر خواند!

فخر رازى پس از نقل اين سه روايت مى‌گويد: «مجموعه رواياتى كه در اين مسأله وارد شده، همين سه روايت است.» [1]

يادآورى دو نكته‌

1- روايت ابو ذر نشان مى‌دهد كه صدقه حضرت على عليه السلام در حال نماز، تنها يك كمك معمولى به شخصى نيازمند نبوده است، بلكه باعث حفظ سُمعه و ابّهت مسجد النّبى، كانون اسلام و مركز صحابه و مسلمانان نيز شد؛ زيرا آن نيازمند از اين كه در مسجد النّبى، آن مسجد پرآوازه و پرخاطره، به او كمكى نشده بود، به درگاه خدا شكايت كرد. بنابراين، صدقه آن حضرت در ركوع نماز، علاوه بر رفع نياز آن انسان محتاج، موجب حفظ اعتبار و ابّهت مسجد النّبى صلى الله عليه و آله و اصحاب پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نيز بود!.

[1] التّفسير الكبير، جلد 12، صفحه 26.