است كه با ارائه ويژگى‌ها و صفات ممتاز و منحصر به فرد حضرت امير المؤمنين عليه السلام به معرّفى او پرداخته شود، تا قابل تطبيق بر هيچ كس، جز وجود مقدّس آن حضرت نباشد. و لهذا خداوند در قرآن مجيد، اين راه را انتخاب كرده و با ذكر فضايل خاصّ آن حضرت، در آياتى از قرآن مجيد، او را به عنوان ولىّ مؤمنان و جانشين بلافصل پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم معرّفى كرده است، هر چند كسانى كه در قلبشان مرض و انحراف وجود دارد، اين آيات را به گونه ديگر تفسير مى‌كنند.

سؤال ديگر: در حديثى چنين مى‌خوانيم:

«يونس بن عبد الرّحمن خدمت امام هشتم، حضرت رضا عليه السلام، مى‌رسد و عرض مى‌كند:

بعضى از مردم مى‌پرسند نام على عليه السلام در كجاى قرآن آمده است؟

من در جواب مى‌گويم: «وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِيًّا [1]» آيا اين پاسخ صحيح است؟

امام فرمود:

«صَدَقْتَ هُوَ هكَذا [2]؛ راست گفتى، مطلب همان‌طور است كه تو مى‌گويى!»

آيا اين روايت با آنچه شما گفتيد، كه نام على عليه السلام صريحاً در قرآن مجيد نيامده، سازگار است؟

پاسخ: بدون شك واژه «عليّاً»، كه در اين آيه شريفه آمده، اسم شخص (و به تعبير فنّى عَلَم) نيست، بلكه جنبه وصفى دارد و به عنوان صفتى براى كلمه «لسان» آمده است. و امّا حديث مذكور از نظر سند اعتبارى ندارد؛ زيرا يكى از راويان آن «احمد بن محمّد السّيارى» مى‌باشد كه فرد بسيار ضعيفى است، او كسى است كه روايات تحريف قرآن را به صورت گسترده، نقل كرده است؛ بدين جهت رواياتى كه او در سلسله سند آن باشد قابل قبول نيست، و فاقد اعتبار مى‌باشد. مرحوم علّامه اردبيلى در شرح حال او مى‌نويسد: «او مردى ضعيف و فاسد المذهب بوده‌

[1] سوره مريم، آيه 50.

[2] البرهان فى تفسير القرآن، جلد 3، صفحه 14.