دولت‌هاى نيرومندى كه سرگرم تسخير آسمان‌ها هستند به كمك آنها مى‌شتابند، امّا به زودى معلوم مى‌شود كه راهى براى مبارزه با اين قهر طبيعت- يا مهر آفريننده طبيعت- نيست. تنها كارى كه مى‌توانند انجام دهند اين است كه به گروهى مأموريّت دهند تا خوراك و پوشاك را به وسيله هواپيما يا وسايل نقليّه به اين سرزمين بلازده ببرند.

شكّى نيست كه اين حادثه و نظير آن در هر زمانى كه واقع شود، تأثير عميقى در افكار دارد، تكانى به عقل‌ها مى‌دهد، پرده‌هاى غفلت و فراموشكارى را كمى كنار مى‌زند و خواه ناخواه يك اثر تربيتى در روح و جان انسان به يادگار مى‌گذارد. البتّه ممكن است انسان از آثار آن به طور كامل باخبر نشود، ولى در ضمير ناخودآگاه او تأثير عميق خود را خواهد گذاشت. بخصوص اينكه افراد متوجّه و بيدار- كه بيشتر اين دستگاه باعظمت به خاطر آنها آفريده شده- از اين گونه حوادث، درس‌هاى مختلفى مى‌آموزند و آنچه را با استدلال به آن رسيده بودند، آشكارا به چشم خود مى‌بينند و با آفريننده عالم هستى، بيش از پيش آشنا مى‌شوند.

حال آيا مى‌توان گفت بلاهايى كه به خاطر غفلت، مستى و بى خبرى متوجّه جهان انسانيّت مى‌شود از اين بلاهاى طبيعى كم‌تر است؟ خير؛ بلكه به مراتب بيشتر خواهد بود.