موجودات هماهنگ شده و او را به سوى مبدأ جهان هستى هدايت كرد.

بشر هر چه قدر هم كه كم عقل و كوتاه فكر بوده، تا اين اندازه شعور داشته است كه به ساختمان و مركز محقّر زندگى خود نگاه كند و ببيند كه بايد صدها عامل مختلف، دست به دست يكديگر دهند تا يك بناى مختصر را به پا سازند.

معمار نقشه بكشد، گروهى پى ريزى كنند، عدّه‌اى ديگر از نقاط مختلف، موادّ آن را (آجر، سنگ، چوب و ...) تهيّه كنند، افرادى آنها را جمع‌آورى كنند و خلاصه آنكه بايد در هر قسمتى ده‌ها آدم عاقل، فكر خود را به كار اندازند تا ساختمانى به پا كنند.

هرگز شعور ذاتى به او اجازه نمى‌دهد كه بگويد: علل فاقد شعور و اراده (باد، باران، رعد، برق و ...) به طور تصادفى مصالح ساختمانى را جمع آورى نموده و به طور اتّفاقى به صورت يك بناى مجلّل در آورده است. [1]

پس در هر زمانى بشر از روى شعور و فطرت ذاتى خود، فهميده است كه هر دستگاه‌منظّمى به پديد آورنده با شعورى محتاج است و معلول تصادف نخواهد بود.

[1] «كپلر» دانشمند معروف فلكى، درباره تصادف و اتّفاق مى‌گويد: «ديروز هنگامى كه در بحر تفكّر، غوطه‌ور شده بودم، ناگهان مرا براى صرف غذا دعوت نمودند. زن جوان من سالادى را در يك طرف ميز، گذاشته بود. من به او گفتم: اگر از ابتداى خلقت عالم تا به حال، ظرف‌هاى فلزى، برگ‌هاى كاهو، دانه‌هاى نمك، قطرات روغن، سركه و قطعات تخم مرغ‌هاى پخته از هر طرف، بدون نظم و ترتيب در فضا پراكنده باشند، آيا باور مى‌كنى كه تصادف و اتّفاق بتواند آنها را با همديگر مخلوط نموده و از اختلاط آنها چنين سالادى را ترتيب دهد؟ همسرم جواب داد: به طور يقين علاوه بر اينكه به اين خوبى نمى‌توانست سالادى آماده كند، به اين مطبوعى هم نمى‌توانست آن را تهيّه نمايد». (فلاماريون؛ خدا در طبيعت، ص 158).

سؤال كپلر در موقعى بوده است كه در ماه اكتبر 1604 يك ستاره بسيار درخشان در آسمان ظاهر گرديد و اين قضيّه موجب تشويش خاطر دانشمندان نجومى شد، زيرا خلاف نظم كواكب به نظر مى‌رسيد و تا آن روز كواكب متغيّره، مطرح نشده بودند، به همين جهت با نظريّه تصادف و اتّفاق، وجود آن را توجيه مى‌كردند و برخى هم نظريّه‌هاى ديگر. به طور خلاصه هيچكس حاضر نبود آن را صد در صد معلول تصادف بداند و فكر عميق كپلر و سپس سؤال او از همسرش به همين جهت بود. بعدها اين مشكل حل شد و معلوم شد كه يك نوع از كواكب در تغيير صورت هستند. (فلاماريون؛ خدا در طبيعت).