بنابراين اگر گروهى از مسلمين به نام «اشاعره» منكر «حسن و قبح عقلى» شده‌اند، و راه شناخت خوبى و بدى را، حتّى در مثل عدالت و ظلم و مانند آنها فقط شرع و مذهب دانسته‌اند، اشتباه محض است.

چه اين‌كه اگر عقل ما قادر به درك خوبى و بدى نباشد از كجا بدانيم خداوند معجزه را در اختيار فرد دروغگويى نمى‌گذارد؟، امّا هنگامى كه مى‌گوييم دروغ گفتن زشت و قبيح است، و محال است از خداوند سر زند، مى‌دانيم كه وعده‌هاى خداوند همه حق است، و گفته‌هاى او همه صدق است، هرگز دروغگو را تقويّت نمى‌كند و هرگز معجزه را در اختيار شخص كاذب قرار نمى‌دهد.

اين جاست كه مى‌توان به آنچه در شرع و مذهب وارد شده اعتماد كرد.

بنابراين نتيجه مى‌گيريم كه اعتقاد به حسن و قبح عقلى اساس دين و مذهب است (دقّت كنيد).

اكنون به دلايل عدالت خدا باز مى‌گرديم؛ براى پى بردن به اين حقيقت بايد بدانيم:

2- سرچشمه ظلم چيست؟

سرچشمه «ظلم» يكى از امور زير است:

1- جهل- گاهى آدم ظالم به راستى نمى‌داند چه مى‌كند، نمى‌داند حق كسى را پايمال مى‌سازد، و از كار خود بى‌خبر است.