فاتمهن قال انى جاعلك للناس اماما»؛ «خداوند ابراهيم را آزمايش‌هاى بزرگى كرد، هنگامى كه از عهده آزمايش‌ها به خوبى برآمد، فرمود من تو را امام و پيشواى خلق قرار دادم»

قرائن قرآنى و تاريخى مختلف نشان مى‌دهد كه رسيدن به اين مقام بعد از مبارزه با بت پرستان بابل، و هجرت ابراهيم به شام، و ساختن خانه كعبه و بردن فرزندش اسماعيل به قربانگاه بوده است.

جايى كه نبوّت و رسالت بايد از طرف خدا تعيين گردد، مقام امامت و رهبرى همه جانبه خلق كه اوج تكامل رهبرى است به طريق اولى‌ بايد از سوى خدا تعيين گردد، و اين چيزى نيست كه ممكن باشد به انتخاب مردم صورت گيرد.

وانگهى خود قرآن در همين جا چنين تعبير مى‌كند: «انّى جاعلك للناس اماما»؛ «من تو را امام و پيشوا قرار دادم.

همان گونه كه در سوره انبياء آيه 73 نيز درباره جمعى از پيامبران بزرگ خدا ابراهيم و لوط و اسحاق و يعقوب مى‌گويد: «و جعلنا هم ائمة يهدون بأمرنا»؛ «ما آنها را امامان قرار داديم كه به فرمان ما مقام هدايت را بر عهده داشتند».

شبيه اين تعبير در بعضى ديگر از آيات قرآن ديده مى‌شود كه نشان مى‌دهد اين منصب الهى به وسيله خداوند بايد تعيين گردد.

از اين گذشته هنگامى كه در دنباله همان آيه مربوط به امامت ابراهيم عليه السلام مى‌خوانيم كه او تقاضاى اين منصب را براى جمعى از فرزندان و نسل آينده خود كرد، اين پاسخ را شنيد كه‌ «لا ينال عهدى الظالمين» اشاره به اين‌كه دعاى تو مستجاب شد امّا آنهايى كه مرتكب ظلمى شده‌اند از ميان فرزندان تو هرگز به اين مقام والا نمى‌رسند.