بدون شك اين راه را بدون رهبرى يك پيشواى معصوم نمى‌تواند به انجام برساند و طىِّ اين مرحله بى‌رهبرى يك معلّم آسمانى ممكن نيست، چرا كه‌ «ظلمات است بترس از خطر گمراهى».

درست است خداوند انسان را با نيروى عقل و خرد مجهّز ساخته، وجدانى قوى و پربار به او داده، كتاب‌هاى آسمانى براى او فرستاده، ولى اين انسان ممكن است با همه اين وسائل تكوينى و تشريعى باز در تشخيص راه خود گرفتار اشتباه شود، مسلماً وجود يك پيشواى معصوم، خطر انحراف و گمراهى را تا حدّ زيادى تقليل مى‌دهد، و به اين ترتيب «وجود امام عليه السلام، تكميل كننده هدف آفرينش انسان است».

اين همان چيزى است كه در كتب اعتقادى از آن به‌ «قاعده لطف» تعبير مى‌كنند و منظورشان از قاعده لطف اين است كه خداوند حكيم، تمام امورى را كه براى وصال انسان به هدف آفرينش لازم است، در اختيار او قرار مى‌دهد، از جمله بعثت پيامبران و نصب وجود امام معصوم و گرنه نقض غرض كرده است. (دقّت كنيد)

2- پاسدارى شرايع آسمانى‌

مى‌دانيم اديان الهى به هنگام نزول بر قلب پيامبران مانند قطره‌هاى آب باران شفاف و زلال و حياتبخش و جان پرورند؛ امّا هنگامى كه وارد محيطهاى آلوده و مغزهاى ناتوان يا ناپاك مى‌شوند