كسانى كه در عهد پيامبر صلى الله عليه و آله نبودند، نقل كرده، به استناد همان اقوال و افعال ، آرا و فتاواى خود را تنظيم مى كردند و ديگران را نيز به پيروى امر كرده، اعتقاد داشتند كه شريعت الهى كه پيامبر صلى الله عليه و آله به تبليغ آن مأمور شده ، همان گفتار و كردار اوست . اين سنّتْ با اهتمام بسيارى از نسلى به نسل ديگر منتقل شد و براى حفظ و صيانت آن از دست حديث سازان و منافقان ، بعد از وفات رسول اكرم، قواعدى براى اين علم در نظر گرفته شد تا بتوان كلام صادق را از كاذب و يا حقّ را از باطل، تشخيص داد . شيعه اماميه بر اين اعتقاد است كه اقوال و افعال ائمه اثنا عشر عليهم السلام همان گفته و كرده نبى اكرم صلى الله عليه و آله است؛ چرا كه خود پيامبر امّتش را به تبعيّت از قرآن و عترت خويش فراخوانده، چنانكه در بسيارى از احاديثى كه در مصادر كتب روايى عامه و خاصه روايت شده، آمده است : «لا يَفْتَرِقان حتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوض» [1] . همچنين در حديث است كه : «أهل البيت أدرى بما في البَيْت» [2] . ائمه عليهم السلام تمامى علوم خود را از اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام كسب كرده اند و ايشان از ابتداى تولد خود تا وفات پيامبر اكرم، در همه حال با وى بوده و در هيچ شرايطى از ايشان جدا نشده است و پيامبر صلى الله عليه و آله نيز تمام علوم خود را به على عليه السلام داده و تصريح كرده كه وى، باب شهر علم است ، و [3] اين مطلب ، مبيّن آن است كه راه شناخت حقّ از باطل، منحصر در همين راه است و بس . اصحاب ائمه عليهم السلام براى جلوگيرى از فراموش شدن روايات و از بين رفتن آنها ، كوشش بسيارى در نقل و جمع آورى آنها نموده اند