مشماريد آنچه كه فردا خواهد آورد- چه بسيار شتاب كننده‌اى چون بدان رسد، دوست مى‌داشت كه بدان نمى‌رسيد- و چقدر امروز نزديك است، به آثار فردا. اى قوم من! اين وقت، زمان رسيدن وعده‌ها و هنگام نزديك شدن فتنه‌هايى است كه نمى‌شناسيد. آگاه باشيد آنكه از ما آن فتنه‌ها را دريابد، با چراغى روشن آن را درنوردد، و به شيوه نيكان رفتار كند تا بندى را بگشايد، و اسيرى را آزاد كند، و جمعيّتى را پراكنده سازد و پراكندگانى را گرد آورد، و [اين همه‌] ناپيدا از چشم مردم است كه جوينده اثرش را نبيند؛ هرچه در آن نظر افكند. پس گروهى در آن فتنه‌ها صيقل داده شوند؛ مانند صيقل دادن آهنگر، پيكان تير را؛ چشمانشان با قرآن، جلا يابد و تفسير در گوشهايشان جاى گيرد و پس از جامهاى صبحگاهان، در پايان روز، جام حكمت به آنان نوشانيده شود.

1237. امام باقر عليه السلام: هنگامى كه قائم ما قيام كند، خداوند دستش را بر سر بندگان گذارد؛ پس از آن، عقلها به هم پيوندد و خردهايشان به كمال رسد.

1238. فضيل بن يسار: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى‌فرمود: «هنگامى كه قائم ما به پا خيزد، با نادانى مردم مواجه شود، بيش از آنچه پيامبر با جاهلان جاهليت مواجه گشت». گفتم: «چگونه؟». فرمود: «به درستى كه پيامبر صلى الله عليه و آله نزد مردم آمد، در حالى كه آنان سنگها و صخره‌ها و چوبهاى تراشيده را مى‌پرستيدند؛ امّا هنگامى كه قائم ما قيام كند و نزد آنان آيد، تمامى مردم، كتاب خدا را تأويل مى‌برند و بر او احتجاج مى‌ورزند». پس فرمود: «سوگند به خدا، بدانيد عدالت او تا درون خانه‌ها وارد شود، همان گونه كه سرما و گرما واردمى‌شود».

1239. امام صادق عليه السلام: دانش، بيست و هفت حرف است، و تمام آنچه پيامبران آوردند، دو حرف است و مردم تا امروز، جز آن دو حرف را نمى‌شناسند. پس هنگامى كه قائم به پا خيزد، بيست‌وپنج حرف ديگر را بيرون آورد و در ميان مردم منتشر سازد؛ آن دو حرف را نيز ضميمه كند تا بيست‌وهفت حرف [دانش را] منتشر ساخته باشد.

1240. امام صادق عليه السلام‌- هنگامى كه از كوفه ياد كرد-: به زودى كوفه از مؤمنان تخليه گردد و دانش در آن فرو رود، همان گونه كه مار در سوراخش فرو مى‌رود. پس دانشْ در شهرى كه قم ناميده مى‌شود، آشكار گردد و آن شهر،