آنكه دانش وى بر خردش افزون شود، بارى بر او باشد.

و مصداق اين شعر

اگر دانشورِ بدون خردى، به سان كسى باشى كه نعل دارد، ولى پا ندارد.

امروز علم در اثر جدا شدن از عقل، به جاى آنكه عامل آرامش و آسايش و رشد و تكامل مادّى و معنوى جامعه بشر باشد، موجب ناامنى و اضطراب و فساد و انحطاط مادّى و معنوى انسانها گرديده است.

در جهان امروز، علم به صورت ابزارى درآمده براى رسيدن به مطامع سياسى و اقتصادى و لذايذِ مادّىِ جمعى رفاه‌طلب و مستكبر و بى‌عقل كه با استفاده از اين ابزارِ كارآمد، بيش از هر زمان ديگر، توده‌هاى مردم را به انحراف و استضعاف مى‌كشند.

تا علم در كنار عقل قرار نگيرد و عقل به موازات علم، رشد نكند، جامعه بشر روى آرامش و آسايش را نخواهد ديد، و به گفته امام على عليه السلام:

أفضل ما منّ اللَّه سبحانه به على عباده علم و عقل، و ملك و عدل.[2]

برترين بخشش خداوند بر بندگانش دانش و خرد است و حكمرانى و عدالت‌پيشگى.

بنابر اين، علم در جهان امروز، بيش از هر وقت ديگر، نيازمند عقل است و كتاب «خِرد گرايى در قرآن و حديث» كه اينك در برابر شماست، بيش از هر زمان ديگر، كاربرد فرهنگى، اجتماعى و سياسى دارد.

[1]. ر. ك: حديث 110.

[2]. ر. ك: حديث 108.