سخنى درباره آثار خدا دوستى

پيش تر گفتيم كه محبّت خداوند سبحان، رمز موفّقيت در زندگى، كيمياى خودسازى و سازندگى و راهِ رسيدن به همه آمال و آرزوهاست ، [1] همان گونه كه در دعاى عرفه آمده است:

ماذا وَجَدَ مَن فَقَدَكَ ومَا الَّذي فَقَدَ مَن وَجَدَكَ . لَقَد خابَ مَن رَضِيَ دونَكَ بَدَلاً. [2]

چه چيز يافت آن كه تو را گم كرد؟ و چه چيز گم كرد آن كه تو را يافت؟ بى گمان نوميد شد هركه به جز تو رضا داد .

حال با عنايت به نصوص اين فصل و برخى از احاديث مرتبط با آن در فصول گذشته ، برجسته ترين و جامع ترين آثار و بركات محبّت خدا را در دو اثر، مى توان خلاصه كرد :

الف ـ بالاترين درجات توحيد

عشق و محبّت خداوند متعال از يك سو ـ چنان كه قبلاً در مدخل اين بخش توضيح داديم ـ ريشه در معرفت شهودى دارد و از سوى ديگر ، مقدمه اى است براى وصول به شناخت بيشترِ صفات و كمالاتِ حضرت حق ـ عزّوجل . از آنجا كه كمالات خداوند متعال ، بى نهايت