اسقف بزرگشان، ابو حارثه، نزدشان بود. سفارش‌نامه‌اى را كه شيث از پدرش آدم عليه السلام، به ارث برده بود، بيرون آورد. در آن، از جمله، چنين بود:

«... معبودى جز من، خداى زنده استوار، نيست .... بندگانم را براى پرستشم آفريدم و حجّت خويش را بر آنان حتمى ساختم. هلا! من، فرستادگانم را ميان آنان برمى‌انگيزم و كتاب‌هاى خويش را بر آنان فرو مى‌فرستم. اين را از نخستين بشر يادشده تا احمد، پيامبر و آخرين فرستاده‌ام، استوار مى‌كنم، همان كه درودها و رحمتم را بر او قرار مى‌دهم و بركت‌هاى خويش را در دلش راه مى‌دهم و پيامبرانم را با او به كمال مى‌رسانم ...، و بركت‌ها و طهارت‌بخشى خودم را در نسل او قرار داده‌ام».

932 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: در من، پيامبرى و بركت نهاده شده است.

933 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هر كس فرزند پسرى يافت و از روى علاقه به من و تبرّك جستن به نامم، او را «محمّد» ناميد، او و فرزندش در بهشت خواهند بود.

934 امام على عليه السلام: خدايا! به محمّد صلى الله عليه و آله، از هر كرامتى برترينِ آن را عطا كن تا آن كه هيچ يك از آفريدگانت، از جهت وسيله، نزديك‌تر از محمّد صلى الله عليه و آله نباشد، همان كه پيشوا و رهبر خير و دعوت‌كننده به آن، و مايه بركت بر همه بندگان و شهرها، و رحمتى براى جهانيان است.

935 امام على عليه السلام‌- در خطبه‌اى كه نعمت وجود پيامبر خدا را بيان مى‌فرمايد-: بنگريد به جايگاه‌هاى نعمت‌هاى خدا بر آنان، آن گاه‌