خداوندا! از هر گناهى كه در آن نسبت به امانتم خيانت كرده‌ام،[1] يا جان خود را ارزان فروخته‌ام، يا كاميابى‌هايم را مقدّم داشته و خواسته دلم را برگزيده‌ام، يا براى ديگرى سخن‌چينى كرده‌ام، يا پيروان خودم را به گمراهى كشانده‌ام، يا به كمك نيرنگ خويش، چيرگى يافته‌ام، يا بر مولاى خودم نيرنگ زده‌ام و او هم در كيفر من شتاب نكرده است، از تو آمرزش مى‌خواهم؛ چرا كه تو- اى خداى سبحان- نافرمانى‌ام را خوش نمى‌داشتى و آن را از من نمى‌خواستى، ليكن پيش‌تر مى‌دانستى كه من با اختيار و اراده و گزينش خودم آن را انجام مى‌دهم.

پس با من حلم ورزيدى و مرا به اجبار، به آن وا نداشتى و آن را به زور، بر من تحميل نكردى و هيچ ستمى به من نكردى، اى مهربان‌ترينِ مهربانان!

اى همراه من در گرفتارى‌ام، اى مونس من در تنهايى‌ام، اى نگهبان من در غربتم، اى صاحب من در نعمتم، اى زداينده رنجم، اى شنواى دعايم، اى ترحم‌كننده بر اشكم، اى بخشاينده لغزشم، اى خداى راستينِ من، اى تكيه‌گاه استوارم، اى همسايه تنگنايم، اى مولاى مهربانم، اى خداى خانه عتيق (كعبه)! مرا با گشايشى نزديك و استوارْ از سوى خودت، از كام تنگنايى به وسعت راه برون آر، و هر سختى و تنگنايى را از من برطرف ساز، و نسبت به آنچه در توان من يا بيرون از توان من است، كفايتم كن!

خدايا! هر اندوه و غمى را از من برطرف ساز و هر غصّه و رنجى را از من برون آر، اى زداينده اندوه و برطرف‌سازنده غم! اى فرستنده باران، اى پاسخگوى دعاى گرفتار، اى بخشاينده و مهربانِ دنيا و آخرت! بر برگزيده خود از آفريده‌هايت و بر دودمان پاك او، درود فرست و از من، اندوهى را كه سينه‌ام را تنگ كرده و صبرم را به پايان آورده و چاره‌ام را كاسته و توانم بر آن ناتوان شده، برطرف ساز، اى زداينده هر رنج و بلا، اى داناى هر راز و پنهان، اى مهربان‌ترينِ مهربانان! «و همه كارم را به خدا وا مى‌گذارم؛ همانا خداوند

[1]. ترجمه اين كلمه، بر اساس متن كنز العمّال- كه صحيح‌تر است- انجام گرفته است.