«و اين گونه براى يوسف در زمين، قدرت داديم كه هر جاى آن مى‌خواست، مسكن مى‌گزيد.

ما از رحمت خويش، به هر كه خواهيم، مى‌رسانيم و پاداش نيكوكاران را تباه نمى‌كنيم* و البتّه پاداش آخرت براى ايمان آورندگان و آنان كه اهل پروا بودند، بهتر است».

حديث‌

550 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند، درباره هيچ كار نيكى به مؤمن ستم نمى‌كند. او (مؤمن) بر كار نيك، در دنيا روزى (امكانات مادّى) پاداش داده مى‌شود و در آخرت [نيز] پاداش كار خود را خواهد گرفت.

551 امام على عليه السلام‌- در عهدنامه‌اى كه براى محمّد بن ابى بكر نوشت، آن گاه كه او را به حكومت مصر گماشت-: بندگان خدا! بدانيد پرواپيشگان، هم بهره دنياى كنونى را بردند و هم پاداش آخرتِ آينده را. با اهل دنيا در دنيايشان شريك شدند؛ ولى اهل دنيا در آخرتشان با آنان شريك نگشتند. [آنان‌] در دنيا در بهترين جا [ها] سكونت گزيدند و از بهترين خوردنى‌ها خوردند و از دنيا، آن بهره‌اى را بردندكه خوشگذرانان [، از آن‌] كام گرفتند، همان‌را كه جبّاران متكبّر گرفتند.

سپس از اين دنيا رفتند، با توشه‌اى به مقصدرسان و با سودايى سودبخش.

در دنيايشان، لذّت پارسايىِ‌[1] در دنيا را يافتند و يقين كردند كه در فرداى آخرتشان، همسايگان رحمت الهى اند، به گونه‌اى كه نه دعايشان برمى‌گردد و نه بهره لذّتشان كاسته مى‌شود.

552 امام على عليه السلام‌- در عهدنامه خويش به محمّد بن ابى بكر، آن گاه كه او را به حكومت مصر گماشت-: بر شما باد پرواى از خدا؛ چرا كه هيچ چيز، همچون پروا، فراهم‌آورنده خير نيست و با هيچ چيزى نمى‌توان همچون پروا به خير دنيا و آخرت رسيد.

[1]. در روايت شماره 5- كه در حقيقت، اصلِ اين روايت است و اين روايت، بخشى از آن است كه به وسيله‌سيّد رضى تقطيع شده است- از واژه زُهد، نشانى نيست. علاوه بر اين، وجود كلمه مزبور، با معناى مجموع روايت، ناسازگار است و نشان مى‌دهد كه اين كلمه، در نتيجه بى‌دقّتى در معناى روايت، به متن اصلى افزوده شده است.