آن را تباه ساخته است».

جعفر گفت: اى اهل معروف از ميان خاندان ابو طالب![1] چرا كه وقتى كار شايسته انجام مى‌دهى، پاداش، افتخار، ستايش و شكوه آن، از آنِ توست. چرا در پى سپاس از جانب ديگران بر كارى هستى كه براى خويش كرده‌اى؟!

عبّاس گفت: معروف، استوارترينِ دژها وبزرگ‌ترين گنج‌هاست و جز با سه چيز به كمال نمى‌رسد: شتاب دادن در انجام دادن آن، كتمان آن، و كوچك دانستن آن؛ چرا كه وقتى در انجام دادن آن شتاب كنى، گوارايش ساخته‌اى، و چون كوچكش شمارى، بزرگش داشته‌اى، و چون كتمانش كنى، به كمالش رسانده‌اى.

عمر بن خطّاب گفت: هر چيزى قُلّه‌اى دارد و قلّه كار شايسته، انجام دادن بى‌درنگ آن است.

پيامبر خدا سر رسيد [و] فرمود: «درباره چه سخن مى‌گفتيد؟».

گفتند: درباره معروف گفتگو مى‌كرديم.

فرمود: «معروف، مثل نامَش، شناخته‌شده است و اهل معروف در دنيا، [همان‌] اهل معروف در آخرت‌اند».

187 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله‌- خطاب به على عليه السلام-: اى على! معروف را از مهربانان امّتم بجوييد تا در پناه آنان زندگى كنيد، و آن را از سنگدلان مجوييد؛ چرا كه بر آنان لعنت فرود مى‌آيد.

اى على! خداى متعال، معروف را آفريد و براى آن، اهلى آفريد و آن را براى آنان محبوب ساخت و كارهاى نيكشان را در نظرشان محبوب ساخت و جويندگان معروف را به سمت آنان روانه كرد، آن گونه كه آب را در زمين خشك شوره‌زار، جارى ساخت تا به سبب آن، زنده شود و نيكوكاران هم با نيكى‌هايشان حيات يابند.

اى على! اهل معروف در دنيا، در آخرت هم اهل معروف‌اند.

[1]. عبارت متن عربى، تشويش جدّى دارد و ترجمه ما، برداشتى آزاد از آن است.