اعتبار و اتقان درخور برخوردار نيست. ارتباط ميان جامعه شناسى و حديث را ، از زواياى ديگر نيز بررسى كرد كه به دليل اختصار از ذكر آن پرهيز مى شود. تذكر پايانى اين كه ، بهره گيرى از اين علوم در تفسير و تحليل روايات يا به طور كلى، معارف و تعاليم دينى ، خالى از ابهام و صعوبت نيست. ضعف ها، كاستى ها و محدوديت هاى اين علوم در بخش پيش فرض ها و چارچوب هاى نظرى و روش هاى رايج مطالعه ، بر آگاهان پوشيده نخواهد بود. توصيه به بهره گيرى از اين روش ها ، به منزله ناديده انگاشتن اين ضعف ها و غفلت از پيامدها و لوازم اين سنخ مطالعات نيست. در عين حال، وجود اين نوع محدوديت ها و موانع ، نبايد امكان بهره گيرى بهينه و درست از ظرفيت هاى بالقوه و بالفعل اين دانش ها در تفسير منابع دينى را به صفر رسانده و به طور كلى منسد سازد.