پيش گفتار

تكامل معنوى ، تقرّب به خدا و حيات وصف ناپذير و جاويدان اخروى ، عالى ترين هدف انسان در حيات خويش است كه البته بايد آن را به دست آورد . مهم اين است كه دنيا تنها بستر تحقّق اين هدف است و جز آن ، هيچ راهى براى رسيدن به آن هدف عالى ، وجود ندارد و در اين ميان «زندگى» ، همه آن چيزى است كه ما از دنيا در اختيار داريم و اساسا حيات اخروى ، جز با كنش ها و واكنش هاى ما در پهنه پر پيچ و خم ، و پر راز و رمز زندگى شكل نمى گيرد . از اين رو دنيا و زندگى در آن ، بسى مهم تر از آن است كه در اذهان عمومى وجود دارد . بى گمان ، موفّقيت در زندگى با رويكرد ياد شده ، در گروِ داشتن «سواد زندگى» و «مهارت هاى زندگى» است . بسيارى از ناكامى هاى زندگى ، به دليل برخوردار نبودن از دانش و مهارت هاى لازم براى زندگى است . كسانى كه از اين دانش و مهارت برخوردارند ، مى توانند براى رسيدن به آن هدف متعالى ، اميدوار باشند . با توجه به اهميتى كه اين موضوع در حيات انسانى دارد ، مورد توجّه ويژه دين بوده است . دقت در معارف دين ، نشان مى دهد كه متون دينى (قرآن و حديث) آموزه هاى گره گشا و كارآمد فراوانى در اين قلمرو دارند . معارف دين فقط در چارچوب عنوان هاى نام آشنايى همانند : احكام ، اخلاق ، اعتقادات ، تفسير و . . . خلاصه نمى شوند ؛ مهارت هاى زندگى و دانش لازم براى زندگى پربار ايمانى ، قلمرو بكر و ناشناخته اى است كه با همه اهميتش ، كمتر مورد پژوهش قرار گرفته است .