بنا بر اين، در اين كتاب، مرحوم شيخ به توثيق راويانى كه در وثاقت آنان شكّى نبوده، نپرداخته است (راويانى چون: زراره، محمّد بن مسلم، ابو بصير مرادى، هشام بن سالم و هشام بن حكم)، همچنان كه به تضعيف راويانى كه در ضعف آنان ترديدى نبوده، نپرداخته است (راويانى چون: خلفاى سه‌گانه، معاويه، عمرو بن عاص، زياد بن ابيه، عبيد اللَّه بن زياد و منصور دوانيقى).

شيوه تنظيم‌

اين كتاب در مجموع، سيزده باب دارد كه دوازده باب نخست آن، اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله تا امام عسكرى عليه السلام را شامل مى‌شوند و در باب سيزدهم، راويانى نام برده مى‌شوند كه از هيچ امامى، بدون واسطه روايت نكرده‌اند.[1] در هر باب، اسامى بر اساس ترتيب الفبايى در تمام حروف هر نام، تنظيم شده‌اند؛ امّا در پايان هر يك از باب‌ها، برخى نام‌ها كه تنها در حرف اوّل با آن باب مشترك‌اند، نيز به صورت غير مرتّب آمده‌اند.

نكته قابل توجّه در ترتيب الفبايى اين كتاب، آن كه: در تمام باب‌ها، حرف «واو» بر حرف «هاء» مقدّم شده است.

البتّه تنها در باب اصحاب امام صادق عليه السلام، غير از ترتيب الفبايى مذكور، ترتيب ديگرى نيز لحاظ شده است،[2] بدين صورت كه ابتدا، نام‌هايى كه افراد بيشترى را در بر دارند، سپس نام‌هايى كه افراد كم‌ترى را در بر مى‌گيرند و در پايان، نام‌هاى متفرّق، ذكر شده‌اند.

نكته ديگرى كه مرحوم شيخ در تنظيم كتابش مورد توجّه قرار داده است، آن كه:

در هر سيزده باب، نام مردان، كنيه‌ها، و نام زنان راوى، از يكديگر جدا شده‌اند، بدين‌

[1]. در اين باب، دو دسته از راويان نام برده شده‌اند: يك گروه، آنان كه هيچ يك از امامان عليهم السلام را درك نكرده‌اند و گروه ديگر، آنان كه برخى از امامان عليهم السلام را درك كرده‌اند، ليكن از ايشان روايت ننموده‌اند. شرح اين باب، پس از اين، در فصلى مستقل خواهد آمد( ر. ك: ص 276)

[2]. دليل وجود اين ترتيب در باب اصحاب امام صادق عليه السلام، پس از اين خواهد آمد( ر. ك: ص 289)