فصل چهارم: روزه‌

4/ 1 حكمت روزه‌

353. المناقب، ابن شهرآشوب: از امام حسين عليه السلام سؤال شد: چرا خداى عز و جل روزه را بر بندگانش واجب كرده است؟

فرمود: «تا توانگر، مزه گرسنگى را بچشد و زيادى مالش را به بينوايان بدهد».

4/ 2 هديه روزه‌دار

354. الخصال: ابا عبد اللّه امام حسين عليه السلام چون روزه مى‌گرفت، خود را با عطر، خوش‌بو مى‌كرد و مى‌فرمود: «بوى خوش، هديه روزه‌دار [به ديگران‌] است».

355. نزهة الناظر: يكى از ياران امام حسين عليه السلام، ايشان را با گروهى دعوت كرد. آنان غذا خوردند؛ امّا امام حسين عليه السلام نخورد.

به ايشان گفته شد: چرا نمى‌خورى؟

فرمود: «من، روزه دارم؛ امّا تُحفه (هديه) روزه‌دار را مى‌پذيرم».

گفته شد: تحفه روزه‌دار چيست؟

فرمود: «روغن (براى پوست و مو) و مِجَمر (براى بخور و بوى خوش)».