سخنى درباره آزادى در مكتب انبيا

آزادى، يكى از نيازهايى است كه انسان با تمام وجود، احتياج به آن را احساس مى‌كند. اين اصل، هر چند از يك بُعد، با اصل عدالت در ارتباط است؛ ولى از بُعد ديگر كه زير بناى بُعد اوّل است اصلى است جداگانه كه حتى عدالت اجتماعى نيز بدون آن تحقّق نمى‌يابد. به هر حال، اين نياز اساسىِ انسان، در مكتب انبيا به طور دقيق، مورد توجّه است و به آن پاسخ مثبت داده مى‌شود.

قرآن با تعبير جالبى درباره رسالت پيامبر اسلام مى‌فرمايد:

«وَ يَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتِي كانَتْ عَلَيْهِمْ؛[1]

و بارهاى سنگين و زنجيرهايى را كه بر [گردن‌] آنها بود، بر مى‌دارد».

بندهاى اسارت‌

دو نوع زنجير است كه آزادى را از انسان سلب مى‌كند و استعدادهاى شگفت و نيروهاى عظيمى را كه در وجود بشر نهفته شده، به بند مى‌كشد و نه تنها مانع تلاش و حركت به سوى كمال مى‌گردد، بلكه انسان را به سوى انحطاط و پستى و سقوط گرايش مى‌دهد. اين دو نوع زنجير، يكى داخلى و ديگرى خارجى است.

زنجيرهاى داخلى، عبارت‌اند از: هوس‌ها و تمايلات مهارْ نشده كه از درون،

[1] اعراف: آيه 157.