محمّد تقى بن حسينعلى هَرَروى اصفهانى (م 1299 ق)

وى كه فقيه اصولى، جامع فنون و از دانشمندان بزرگ شيعه است، در سال 1217 ق، در هرات به دنيا آمد. او در اصفهان نزد دانشمندان مشهورى مانند سيّد محمّد باقر شفتى (حجّة الإسلام)، محمّد ابراهيم كلباسى و محمّد تقى ايوانكيفى درس خواند.

سپس به عراق رفت و در درس صاحب جواهر، سيّد كاظم بن قاسم رشتى و على نقى مجاهد طباطبايى شركت كرد.

وى، سپس در اصفهان اقامت گزيد و در آن جا به مرجعيت رسيد. از سال 1275 ق، نيز به كربلا رفت و تا پايان عمر در آن جا ماند. او با اين كه رساله‌اى در ردّ على محمّد باب نوشت و از او برائت جُست، به بابيگرى متّهم گرديد. از آثار اوست:

- نهاية الآمال فى كيفية الرجوع الى علم الرجال‌

- الأربعون حديثاً

- حاشية بر [كتاب‌] من لايحضره الفقيه‌

- السبع المثانى فى أحوال المعصومين عليهم السلام‌

- شرح دعاى ابو حمزه.[1]

محمّد بن سليمان (طيب تنكابنى) (م 1310 ق)

وى، در حدود سال 1230 ق، ولادت يافت. تنكابنى نزد سيّد ابراهيم (صاحب ضوابط) و عالمان ديگر درس خواند و در حدود 1310 ق، بدرود حيات گفت.[2]

آثار وى در اين نوشتار، ياد شده كه عبارت‌اند از:

- أنيس الذاكرين‌

- الرسالة الفاطمية (در فضائل فاطمه عليها السلام)

[1]. أعيان الشيعة، ج 9، ص 195؛ ريحانة الأدب، ج 6، ص 365؛ مصفّى المقال، ص 96؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 539.

[2]. أعيان الشيعة، ج 9، ص 350.