سيّد كاظم بن قاسم رشتى (م 1263 ق)

وى فقيه شيعى و رئيس شيخيه بعد از شيخ احمد احسايى است كه در سال 1212 ق، در رشت به دنيا آمد و در كربلا، نزد شيخ احمد احسايى، شاگردى كرد و از خواصّ او گرديد و در ترويج مرام او سعى فراوان نمود. او از سبّ فقهاى اصولى، ابايى نداشت و در يازدهم ذى حجّه 1263 و به قول ديگر 1259 ق، در كربلا درگذشت.

در فصل اوّل نيز به گوشه هايى از افكار او اشاره شد. بيش از هشت اثر وى در شرح احاديث و ادعيه بدين قرار است:

- الخطبة الشِّقشقية و شرحها

- شرح دعاء السمات‌

- شرح حديث «عمران صابى»

- شرح حديث «هل رأيت رجلًا ...»

- شرح دعاء «إلهى هب لى كمال الانقطاع إليك»

- شرح حديث «علىٌّ باطن الأنبياء»

- شرح خطبة الطُّتُنجية

- شرح دعاء الأسابيع‌

- شرح دعاء ليلة الجمعة.[1]

محمّد جعفر بن سيف الدين استر آبادى (شريعتمدار) (م 1263 ق)

وى، فقيه، مجتهد و از مراجع دينى شيعه بود و در سال 1198 ق، در نوكنده استر آباد به دنيا آمد. او نزد سيّد على بن محمّد على صاحب رياض، درس خواند و از او اجازه‌

[1]. مكارم الآثار در احوال الرجال، ج 5، ص 160 و ج 12، ص 209- 217؛ روضات الجنّات، ج 1، ص 92؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 435.