برخى از اين آثار در فصل اوّل نيز به مناسبت بحث اخباريگرى ياد شد.

محمّد كاظم بن محمّد شفيع هزار جريبى (م ح 1238 ق)

وى از دانشمندان بزرگ شيعه است كه در كربلا، نزد وحيد بهبهانى درس خواند و از او و سيّد محمّد مهدى شهرستانى و سيّد على بن محمّد على صاحب رياض، روايت مى‌كند. او به علوم و معارف اهل بيت عليهم السلام توجّه ويژه‌اى داشت. از آثار اوست:

- الأربعون حديثاً

- تحفة المجاورين‌

- جواهر الأخبار و معتقد الأخيار (در امامت)

- درر الأخبار

- الدرر الصافية فى ترجمة بعض الكلمات القصار لأمير المؤمنين عليه السلام‌

- السراج المنير فى الفوائد الرجالية

- محك ايمان در اخلاق مؤمنان‌

معارف الأنوار

- معارف الأئمة عليهم السلام.[1]

احمد بن زين الدين احسايى (م 1241 ق)

شرح حال وى در فصل اوّل گذشت. او بر احاديث متعدّدى شرح دارد كه عمده آنها در كتاب جوامع الكلم‌[2]

به چاپ رسيده و از آن جمله است:

- اجوبة مسائل الشيخ محمّد القطيفى (در شرح چند روايت مشكل)[3]

[1]. أعيان الشيعة، ج 10، ص 42؛ روضات الجنّات، ج 7، ص 200؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 624؛ الذريعة، ج 5، ص 259 و ج 8، ص 127 و 117. آثار ديگرى نيز در حديث و رجال دارد.

[2]. شامل 92 رساله و دوازده قصيده شيخ احمد احسايى، به خطّ احمد بن محمّد خوش‌نويس و .... در تبريز به سال 1376 ق، در دو مجلّد به قطع رحلى، چاپ سنگى شده است.

[3] صفره، حسين، تاريخ حديث شيعه در سده هاى دوازدهم و سيزدهم هجرى، 1جلد، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، سازمان چاپ و نشر - قم - ايران، چاپ: 1، 1385 ه.ش.