وى، فقيه و محدّث بزرگ شيعه است كه در سال 1107 ق، در قريه ماحوز بحرين به دنيا آمد و نزد پدرش و حسين بن محمّد جعفر ماحوزى، درس خواند. وى از رفيع الدين محمّد بن فرج (/ فرّخ) گيلانى مشهدى، سيّد عبد اللَّه بن علوى بحرانى، سيّد بحر العلوم، محمّد مهدى فتونى و ملّا مهدى نراقى روايت مىكند.
بحرانى، از سال 1135 ق، به ايران آمد و در شهرهاى مختلف، از جمله كرمان، شيراز و فسا اقامت داشت و به تدريس و تصنيف و اقامه جماعت، مشغول بود و پيش از سال 1169 ق، به كربلا (از مراكز علمى بزرگ آن روزگار) رفت. شيخ يوسف، مناظرات بسيارى با وحيد بهبهانى داشت كه در نتيجه، وى از رويه اخبارى محض به شيوهاى معتدل (مانند روش علّامه مجلسى) روى آورد كه در اين باره، در فصل اوّل، مطالبى بيان شد. او شاگردان بسيارى تربيت كرد و تأليفات فراوانى دارد. آثار زير در زمينه حديث و رجال از اوست:
[1]. أعيان الشيعة، ج 1، ص 176؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 515؛ ريحانة الأدب، ج 2، ص 41 موسوعة طبقات الفقهاء، ج 12، ص 388؛ الذريعة، ج 10، ص 133 و ج 14، ص 135 و ص 68؛ مفاخر اسلام، ج 7، ص 207- 351.
نام کتاب : تاريخ حديث شيعه در سده هاى دوازدهم و سيزدهم هجرى نویسنده : صفره، حسين جلد : 1 صفحه : 323