5. منتخب شرح نهج البلاغة به نام‌ التقاط الدرر النخل‌، از محمّد بن حاج قنبر كور على مدنى كاظمى (م ح 1300 ق). اين كتاب، گزيده شرح نهج البلاغةى ابن ابى الحديد است كه شامل مباحث مربوط به اخلاق، حكم و آداب است.[1]

6. رموز التفاسير الواقعة فى الكتب الأربعة، از على اصغر بن محمّد يوسف قزوينى (ق 12 ق)[2].[3]

7. فهرس ما فى البحار، از سيّد محمّد بن احمد حسينى لاهيجانى (م بعد از 1120 ق).[4]

كتاب‌هايى كه در بحار الأنوار از آنها نقل شده، در 27 باب، معرّفى گرديده‌اند.[5]

8. مختصر جلاء العيون‌، از آقا على اكبر، خواهر زاده علّامه مجلسى كه در ماه رمضان 1123 ق، از نگارش آن، فراغت يافته است.[6]

9. ترتيب معانى الأخبار، از داوود بن حسن بن يوسف اوالى بحرانى. مؤلّف، شاگرد عبد اللَّه بن صالح سماهيجى (م 1135 ق) است و كتاب را بر اساس ترتيب حروف الفبا سامان داده است.[7]

[1]. الذريعة، ج 2، ص 241 و ج 14، ص 146 و ج 22، ص 414.

[2]. وى، نزد فضلاى قزوين، از جمله برادرش محمّد باقر و رضى الدين محمّد و ميرزا خليل بن غازى قزوينى درس خواند. ميرزا محمّد اخبارى، او را ستوده است. برخى، اين ستايش را دليل يكى بودن مسلك فكرى آن دو دانسته و آنها را اخبارى معرّفى كرده‌اند. سفينة النجاة( معروف به المقالات الخمس) در ادعيه و زيارات نيز از اوست( أعيان الشيعة، ج 8، ص 127).

[3]. أعيان الشيعة، ج 8، ص 127.

[4]. وى، فقيه و دانشمند شيعى و از شاگردان علّامه مجلسى است كه به حديث و علوم آن، اهتمام داشته، چنان كه به تبحّر در اخبار، مشهور بوده است. وى، در لاهيجان، حوزه علمى و تدريس داشته است و ملّا عبد النبى طسوجى از شاگردان اوست. شرح حديث« ثلاثة لا أدرى أيّهم أعظم أجراً» و نيز شرح حديث:« فإن قال فلم جعل الصوم» از وى، معرّفى شد( تراجم الرجال، ج 1، ص 447 و ج 2، ص 366).

[5]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 2، ص 235، 635 و ج 18، ص 46( ش 6856).

[6]. الذريعة، ج 20، ص 193( 2533).

[7]. الذريعة، ج 4، ص 70( ش 286).